Tonnie Poelman

Niet al te vroeg opstaan vanmorgen, pas om 7 uur zouden we vertrekken. Weer prima geslapen en uitgestust beginnen we aan de weg terug. Dus dat betekend weer met de Ferry de grens-rivier over. Op de heenweg hadden we een hoop lol gehad met 2 douane beamptes waarvan er 1 constant zat te gapen en waar wij dan weer veel grapjes over maakten. Zodra we het kantoortje binnenkwamen was het chaos. Van alle kanten kwamen er behulpzame dames aan die wel even een stempeltje in onze paspoorten wilden zetten, waaronder ook de dame van de vorige keer. Nogmaals, wat bereik je veel met een simpele, vriendelijke lach en dat natuurlijk van twee kanten. We hebben veel lol gehad en na gedag te hebben geroepen, rudolf wel 3 x geloof ik 😉 staken we grens over. Wat weer een spel was van voordringen, praten met de man die de leiding had over het laden van de boot en gewoon doen of je stom bent. Een vrachtwagen die de boot wilde verlaten moest de laatste 10 meter maar door het water rijden omdat afmeren aan de kant blijkbaar niet mogelijk was. Aan de hand van een paar rubberlaarzen werd bepaald dat de diepte goed te doen was, zijn voeten bleven droog. Dus hupsakee gaan met een volgeladen truck + oplegger van 22 meter. De rest van de groep zat binnen een boekje te lezen of een sodoku op te lossen terwijl ik alleen buiten stond en alles van dichtbij volgde. Puzzelen kan ik thuis ook!?! Aan de andere kant nog even snel eem stempel van zambia scoren en hup de truck in. Flauw van de trek, nog geen ontbijt gehad en al 11 uur lieten we ons de koffie en brood goed smaken.

Saaie en hobbelige weg om op onze bestemming te komen. Onderweg nog even stoppen om de restjes Mexicaans van gisteren op te eten. We staan dan gewoon langs de kant van de weg en de vrachtwagens razen dan voorbij. Om beurten gaan we even langs de weg staan en zwaaien dan naar de chauffeurs. Bijna allemaal zwaaien ze en trekken flink aan de luchthoorns zodat dat een geweldig lawaai geeft, genieten!

We halen zo’n enorme combinatie in en ik zou mijn hand niet tussen de truck en de vrachtwagen durven steken en dat met 100km/uur, centimeter werk. Gelukkig kan craij goed sturen.

We slapen vannacht bij Elephant Sands, terwijl hein ons inschrijft en een mooi plekje voor de tenten mag uitzoeken lig ik al met kleren aan in het zwembad. Het water is niet echt schoon maar wel lekker koel dus wat maakt mij het uit. Even snel de tent opzetten en dan komt Jaco de beheerder met een verassing, bruce een oude Boeing piloot heeft een klein ultra-light vliegtuigje staan en we mogen mee (tegen betaling natuurlijk) voor een vluchtje over het bezit van “ome” Ben. De eigenaar van dit alles. Jullie mogen raden welke 3 gekken er als eerste bij Jaco in de jeep zaten om naar het vliegtuigje te gaan? Nee, nee, ja goed geraden! Ik mocht als eerste daarna Patrick en rudolf wilde als laatste want de zon ging bij onder en dat betekenede mooie foto’s. Jongens dit was weer gaaf niet hoger dan 80 meter en niet harder dan 45 km/uur vlogen we over de bomen en plassen met water waaruit de olifanten, giraffes, buffels ed stonden te drinken. Ook hadden ze nog een paa bomen van wel duizenden jaren oud die zo hard waren dat ze niet te bewerken zijn. Na een fly-by over de camping, waar de rest was achter gebleven, werd de landing ingezet. Peter was ook aankomen lopen en zag hoe gaaf het was en mocht van zijn lief ook een poging wagen. Alle vier waren we het erover eens: “mega gaaf”.

Terwijl de zon al was onder gegaan zaten we bij een soort drinkplaats naast de bar te genieten van een biertje toen ik me omdraaide om tegen iemand iets te zeggen zag ik aan de andere kant van de poel een olifant uit de bosjes komen. Een mooi gezicht en we hadden zoiets van mooier kan het niet worden. Nog nagenietend stonden we wat te praten toen ik opeens vanuit een andere hoek weer een olifant zaf aankomen lopen. Deze keer was zijn doel……..het zwembad. Shit een olifant drinkt uit het zwembad waarin ik nog geen 2 uur geleden heb staan volleyballen met Peter. We bleven allemaal respectvol op een veilige afstand staan kijken. Beter kan echt niet meer worden? Het eten was een super lekker buffet van kip, impala biefstuk en heel veel verse groente en salades. Een lange tafel was speciaal voor ons gedekt en voor mij was er nog een plaatsje vrij vlak aan de rand van het zwembad. Na 2 hapjes te hebben genomen kucht rudolf. Ik kijk automatisch, waarom weet ik nog steeds niet, naast me en op 6 meter afstand staat een 3 meter hoge mannetjes olifant doodleuk uit het zwembad te drinken. Voor wie het niet geloofd, Peter die tegenover me zat, heeft foto’s. De eerste paar seconden was het echt wel even schrikken zo dichtbij hadden we nog nooit een olifant gezien. Iedereen zat met open mond te genieten. Het enige wat mij en de olifant van elkaar scheiden was 6 meter betonvloer. Het beest keek ons af en toe recht in de ogen aan maar stond heel relaxed water te drinken. Of een van de leden van de groep met gaan vechten met een leeuw maar voor mij persoonlijk is was dit het mooiste moment van de reis. Een dag later en ik zit nog steeds te glimmen! Na nog een paar olifanten op bezoek te hebben gehad besloten iedereen te gaan slapen maar ikke niet. Slapen kan ik morgen ook in de bus en het is pas 21:30 ik blijf nog lekker even zitten. Maar na een minuut of 20 wachten en gek geworden van de muggen besluit ik om de stamgasten van de camping lekker slaap te wensen, niet dus. De hele groep mannen, van ome ben tot de aannemer van de aanleg van een weg in de buurt, zaten daar gezellig te genieten van een drankje en sterke verhalen. Dus om iets voor middernacht en een paar olifanten, bier en jagermeister later besluit ik om ook maar te gaan slapen. Wat een top dag.

Sorry geen foto’s vandaag, geen tijd voor gehad door al dat genieten 😉